Tytułowy "Mistrz" powraca we wspomnieniach młodego aktora, który przygotowuje się właśnie do roli Makbeta. Słynny monolog ze sztyletem mówi tak, jakby "kogoś widział przed sobą". Rzeczywiście, ma przed oczami scenę z czasów okupacji. W podwarszawskim dworku schronili się uciekinierzy z miasta. Wśród nich - stary aktor, pochłonięty przygotowaniami do wymarzonej roli Makbeta, święcie przekonany, że zagra ją po wojnie. W domu zjawia się gestapo. Szuka partyzantów, którzy wysadzili pociąg. Spośród zebranych wybiera zakładników. Stary buchalter, jak zapisano w kenkarcie, nie interesuje gestapowców. Wskazują na młodego aktora. "Mistrz" chce przekonać wszystkich, że on też jest artystą, choć nigdy w życiu nie zagrał żadnej wielkiej roli. Tej ostatniej szansy nie może stracić. I nie traci... [PAT]
Na podstawie sztuki scenicznej Zdzisława Skowrońskiego pod tym samym tytułem.
Produkcja: 1966
Premiera: 7 październik 1966
Reżyseria:
Muzyka:
Obsada:
aktor "Mistrz"
młody aktor
nauczycielka Zofia Kowalska
mecenas
reżyser "Makbeta"
doktor Roman Kawski
gestapowiec
pianista
gestapowski tłumacz
podopieczny nauczycielki
staruszek
młoda kobieta; nie występuje w czołówce
i inni
Notatki:
Film Jerzego Antczaka zdobył Prix Italia; z kolei sztuka "Mistrz" (także w reżyserii pana Antczaka) wystawiona w Teatrze TV przyniosła twórcom m.in. nagrodę państwową I stopnia. Jury festiwalu, do dziś uznawanego za najpoważniejszą imprezę radiowo-telewizyjną w świecie, nagrodziło scenariusz i reżyserię. Recenzenci byli jednak zgodni, że "Mistrz" w ogromnym stopniu zawdzięcza międzynarodowe laury Januszowi Warneckiemu. Z myślą o nim napisał sztukę Zdzisław Skowroński, a Jerzy Antczak namówił przeszło 70-letniego wówczas artystę, heroicznie znoszącego swoje kalectwo, do zagrania roli, która przeszła do historii naszej telewizji.
Notabene, właśnie w telewizji, we współpracy z Antczakiem, ten wybitny aktor stworzył u schyłku życia trzy wielkie kreacje ("Milczenie morza" Vercorsa, "Głos" i "Mistrz" Skowrońskiego). "Mistrza" oglądało się ze ściśniętym gardłem. A przecież aktor nie próbował wyciskać łez. Był skupiony, surowy w wyrazie. W pewnym sensie grał siebie - aktora tułającego się w młodości po prowincjonalnych teatrach, człowieka, który przeżył Pawiak, okupację, poniżenie i wielkie cierpienie. [FilmPolski.pl]
IMDb (angielski)
01.150114
(POL) polski,
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz